Thursday, July 17, 2025

TOFAUTI KATI YA WASIOMCHA MUNGU NA MWENYE DHAMBI

"Kwa kuwa Bwana anaijua njia ya wenye haki, bali njia ya wasio haki itapotea" (Zaburi 1:6).

Biblia imejaa maneno yanayotusaidia kuelewa vizuri zaidi uhusiano wetu pamoja na Mungu, jirani zetu, na ulimwengu unaotuzunguka. Ingawa mara nyingi hutumiwa kwa kubadilishana, zina nuances zinazofaa kuchunguza.

MWENYE DHAMBI: HALI YA BINADAMU ULIMWENGUNI

Neno “mwenye dhambi” hufafanua mtu yeyote ambaye amefanya dhambi, yaani, ambaye amevunja sheria ya Mungu. Katika Warumi 3:23, mtume Paulo anatangaza, “Kwa maana wote wamefanya dhambi na kupungukiwa na utukufu wa Mungu.” Mstari huu unasisitiza kwamba wanadamu wote, bila ubaguzi, ni wenye dhambi kwa asili tangu tunapozaliwa (Zaburi 51:5).

Dhambi, inaeleweka kuwa ni tendo au mtazamo unaopingana na mapenzi ya Mungu, inaweza kujidhihirisha kwa njia nyingi: kutotii, ubinafsi, ibada ya sanamu, ukosefu wa haki, n.k. Hata hivyo, sifa kuu ya mtenda-dhambi ni kwamba hali yao ya dhambi si lazima iwe ni tendo la kufahamu na la makusudi la uasi dhidi ya Mungu. Badala yake, ni ukweli wa asili wa ubinadamu ulioanguka.

WASIO MCHA MUNGU: MTAZAMO TENDEWA WA UASI

Neno "mcha Mungu," kwa upande mwingine, huenda zaidi ya tendo rahisi la dhambi. Mtu asiyemcha Mungu ni mtu ambaye kwa makusudi na kwa makusudi anaishi kinyume na Mungu na kanuni zake. Zaburi 1:1-6 inaonyesha tofauti iliyo wazi kati ya waadilifu na wasiomwogopa Mungu. Mstari wa 6 unasema: “Kwa maana Bwana anaijua njia ya wenye haki, lakini njia ya wasio haki itapotea. Hii inaonyesha kwamba maisha ya wasiomcha Mungu yana alama ya tabia ya dharau kwa Mungu na amri zake. Kutomcha Mungu kunatia ndani kukosa staha kwa vitu vitakatifu, kukataa kimakusudi haki ya kimungu, na mara nyingi uvutano mbaya kwa wengine. Yuda 1:15 inafafanua kazi ya wasiomcha Mungu kuwa maneno makali dhidi ya Mungu na matendo ya kutomcha Mungu, kuonyesha kwamba maisha yao yameelekezwa kwa bidii na kwa uangalifu dhidi ya makusudi ya Mungu.

KULINGANISHA KATI YA WASIOMCHA MUNGU NA MWENYE DHAMBI

Ingawa maneno yote mawili yanahusiana na dhambi, kuna tofauti:

ANGALIA                            MWENYE DHAMBI                                ASIYE MCHA MUNGU

Asili:                  Hali ya asili ya mwanadamu aliyeanguka.        Mtazamo wa makusudi wa uasi dhidi ya Mungu.

Mtazamo kwa Mungu:        Inaweza kuwa ujinga au udhaifu.                  Kukataa hai na fahamu.

Uhusiano na wengine:        Inaweza kuwa ya kupita kiasi.                        Mara nyingi huathiri vibaya wengine.

Mahali pa mwisho:             Inahitaji toba na wokovu.                                Itaangamia ikiwa haitatubu.

MIFANO YA KIBIBLIA INAYOONYESHA TOFAUTI HII KATI YA WASIO MCHA MUNGU NA MWENYE DHAMBI:

WENYE DHAMBI

Mfalme Daudi: Ingawa Daudi aliitwa “mtu anayeupendeza moyo wa Mungu” (1 Samweli 13:14), pia alifanya dhambi nzito, kama vile uzinzi na kuua (2 Samweli 11). Hata hivyo, jibu lake lilikuwa toba ya kweli, kama inavyoonyeshwa katika Zaburi ya 51.

Petro: Mtume Petro alimkana Yesu mara tatu (Luka 22:54-62), lakini huzuni na toba yake ilimfanya arejeshwe na Kristo (Yoh 21:15-19).

WASIO MCHA MUNGU

Farao wa Misri: Katika Kutoka, Farao alimpinga Mungu kwa ukaidi, akikataa kuwaweka huru watu wa Israeli hata baada ya mapigo. Yezebeli: Malkia Yezebeli anaonyesha mfano wa maisha yenye kuabudu sanamu, mateso ya manabii wa Mungu, na kuendeleza uovu (1 Wafalme 16:31-33, 1 Wafalme 18).

Tofauti kati ya wasiomcha Mungu na mwenye dhambi ni zaidi ya nuance ya kisemantiki; ni ukumbusho wa uzito wa dhambi na huruma ya Mungu isiyo na kikomo. Ingawa sisi sote tumezaliwa tukiwa wenye dhambi, Mungu hutupatia uwezekano wa kupatanishwa naye. Kwa upande mwingine, kutomcha Mungu ni onyo la jinsi mtazamo wa uasi unavyoweza kutupeleka kwenye uharibifu ikiwa hatutamrudia Mungu.

DIFFÉRENCE ENTRE IMPIE ET PÉCHEUR

“Car l'Éternel connaît la voie des justes, mais la voie des méchants périt.” (Psaume 1:6)

La Bible regorge de termes qui nous aident à mieux comprendre notre relation avec Dieu, notre prochain et le monde qui nous entoure. Bien qu'ils soient souvent utilisés de manière interchangeable, ils présentent des nuances qui méritent d'être explorées.

PÉCHEUR: LA CONDITION HUMAINE UNIVERSELLE

Le mot “pécheur”  désigne toute personne ayant commis un péché, c'est-à-dire ayant transgressé la loi de Dieu. Dans Romains 3:23, l'apôtre Paul déclare: “Car tous ont péché et sont privés de la gloire de Dieu.” Ce verset souligne que tous les êtres humains, sans exception, sont pécheurs par nature dès leur naissance (Psaume 51:5).

Le péché, compris comme une action ou une attitude contraire à la volonté de Dieu, peut se manifester de multiples façons: désobéissance, égoïsme, idolâtrie, injustice, etc. Cependant, la caractéristique principale d’un pécheur est que sa condition pécheresse ne constitue pas nécessairement un acte conscient et délibéré de rébellion contre Dieu. Il s’agit plutôt d’une réalité inhérente à l’humanité déchue.

IMPIE: UNE ATTITUDE ACTIVE DE RÉBELLION

Le terme “ impie”, quant à lui, va au-delà du simple acte de pécher. Une personne impie est quelqu’un qui vit délibérément et intentionnellement en opposition à Dieu et à ses principes. Le Psaume 1:1-6 établit un contraste clair entre le juste et l’impie. Le verset 6 déclare: “Car l’Éternel connaît la voie des justes, mais la voie des impies mène à la perdition.” Cela montre que la vie de l’impie est marquée par un mépris de Dieu et de ses commandements. L'impiété comprend un manque de respect pour le sacré, un rejet délibéré de la justice divine et, souvent, une influence négative sur autrui. Jude 1:15 décrit l'œuvre des impies comme des paroles dures contre Dieu et des actes d'impiété, montrant que leur vie est activement et consciemment orientée contre les desseins de Dieu.

COMPARAISON ENTRE IMPIE ET PÉCHEUR

Bien que les deux termes soient liés au péché, il existe une différence:

ASPECT                                         PÉCHEUR                                                                IMPIE

Nature:                          Condition inhérente à l'humanité déchue.     Attitude délibérée de rébellion contre Dieu.

Attitude envers Dieu:       Peut être l'ignorance ou la faiblesse.                Rejet actif et conscient.

Relations avec les autres:      Peut être passive.                            A souvent une influence négative sur les autres.

Destination finale:           Nécessite la repentance et le salut.                    Périra s'il ne se repent pas.

EXEMPLES BIBLIQUES ILLUSTRANT LA DIFFÉRENCE ENTRE L'IMPIÈRE ET LE PÉCHEUR:

IMPIÈRES

Le roi David: Bien que David fût qualifié d' “homme selon le cœur de Dieu” (1 Samuel 13:14), il commit également des péchés graves, tels que l'adultère et le meurtre (II Samuel 11). Cependant, sa réponse fut une repentance sincère, comme le reflète le Psaume 51.

Pierre: L'apôtre Pierre renia Jésus à trois reprises (Luc 22:54-62), mais son chagrin et sa repentance le conduisirent à être restauré par le Christ (Jean 21:15-19).

IMPIÈRES

Pharaon d'Égypte: Dans l'Exode, Pharaon s'opposa obstinément à Dieu, refusant de libérer le peuple d'Israël même après les plaies. Jézabel: La reine Jézabel illustre une vie marquée par l’idolâtrie, la persécution des prophètes de Dieu et la promotion active du mal (1 Rois 16:31-33, 1 Rois 18).

La différence entre impie et pécheur est plus qu’une nuance sémantique; elle rappelle la gravité du péché et l’infinie miséricorde de Dieu. Bien que nous soyons tous nés pécheurs, Dieu nous offre la possibilité de nous réconcilier avec lui. En revanche, l’impiété nous met en garde contre la façon dont une attitude de rébellion peut nous mener à la destruction si nous ne revenons pas à Dieu.

DIFERENÇA ENTRE ÍMPIO E PECADOR

“Porque o Senhor conhece o caminho dos justos, mas o caminho dos ímpios perecerá” (Salmo 1:6)

A Bíblia está repleta de termos que nos ajudam a compreender melhor a nossa relação com Deus, com o próximo e com o mundo que nos rodeia. Embora sejam frequentemente utilizados de forma intercambiável, têm nuances que vale a pena explorar.

PECADOR: A CONDIÇÃO HUMANA UNIVERSAL

A palavra “pecador” descreve qualquer pessoa que cometeu pecado, isto é, que transgrediu a lei de Deus. Em Romanos 3:23, o apóstolo Paulo declara: “Porque todos pecaram e carecem da glória de Deus”. Este versículo sublinha que todos os seres humanos, sem exceção, são pecadores por natureza desde o momento em que nascemos (Salmo 51:5).

O pecado, entendido como uma ação ou atitude contrária à vontade de Deus, pode manifestar-se de diversas formas: desobediência, egoísmo, idolatria, injustiça, etc. No entanto, a principal característica de um pecador é que a sua condição pecaminosa não é necessariamente um ato consciente e deliberado de rebelião contra Deus. Pelo contrário, é uma realidade inerente à humanidade caída.

ÍMPIOS: UMA ATITUDE ATIVA DE REBELIÃO

O termo "ímpio", por outro lado, vai para além do simples ato de pecar. Uma pessoa ímpia é alguém que vive deliberada e intencionalmente em oposição a Deus e aos Seus princípios. O Salmo 1:1-6 apresenta um claro contraste entre o justo e o ímpio. O versículo 6 afirma: "Porque o Senhor conhece o caminho dos justos, mas o caminho dos ímpios perecerá." Isto mostra que a vida do ímpio é marcada por uma atitude de desprezo para com Deus e os Seus mandamentos. A impiedade inclui a falta de reverência pelo sagrado, a rejeição deliberada da justiça divina e, frequentemente, uma influência negativa sobre os outros. Judas 1:15 descreve a obra dos ímpios como palavras duras contra Deus e atos de impiedade, mostrando que as suas vidas estão ativa e conscientemente orientadas contra os propósitos de Deus.

COMPARAÇÃO ENTRE ÍMPIO E PECADOR

Embora ambos os termos estejam relacionados com o pecado, há uma diferença:

ASPECTO                                       PECADOR                                                         ÍMPIO

Natureza:                       Condição inerente à humanidade caída.        Atitude deliberada de rebelião contra Deus.

Atitude em relação a Deus:      Pode ser ignorância ou fraqueza.                Rejeição ativa e consciente.

Relação com os outros:            Pode ser passiva.                   Frequentemente influencia os outros negativamente.

Destino final:                           Necessita de arrependimento e salvação.      Perecerá se não se arrepender.

EXEMPLOS BÍBLICOS QUE ILUSTRARAM ESTA DIFERENÇA ENTRE O ÍMPIO E O PECADOR:

PECADORES

Rei David: Embora David fosse chamado "um homem segundo o coração de Deus" (I Samuel 13:14), também cometeu pecados graves, como adultério e homicídio (II Samuel 11). Contudo, a sua resposta foi o arrependimento genuíno, como refletido no Salmo 51.

Pedro: O apóstolo Pedro negou Jesus três vezes (Lucas 22:54-62), mas a sua tristeza e arrependimento levaram-no à restauração por Cristo (João 21:15-19).

ÍMPIOS

Faraó do Egito: No Êxodo, o Faraó opôs-se obstinadamente a Deus, recusando-se a libertar o povo de Israel mesmo depois das pragas. Jezabel: A rainha Jezabel exemplifica uma vida marcada pela idolatria, pela perseguição aos profetas de Deus e pela promoção ativa do mal (1 Reis 16:31-33, 1 Reis 18).

A diferença entre ímpio e pecador é mais do que uma nuance semântica; é um lembrete da gravidade do pecado e da infinita misericórdia de Deus. Embora todos tenhamos nascido pecadores, Deus oferece-nos a possibilidade de reconciliação com Ele. Por outro lado, a impiedade é um aviso de como uma atitude de rebelião nos pode levar à destruição se não regressarmos a Deus.


DIFFERENZA TRA EMPIO E PECCATORE

“Poiché il Signore conosce la via dei giusti, ma la via degli empi perirà” (Salmo 1:6)

La Bibbia è ricca di termini che ci aiutano a comprendere meglio il nostro rapporto con Dio, con il prossimo e con il mondo che ci circonda. Sebbene siano spesso usati in modo intercambiabile, presentano sfumature che vale la pena approfondire.

PECCATORE: LA CONDIZIONE UMANA UNIVERSALE

La parola “peccatore” descrive chiunque abbia commesso peccato, ovvero abbia trasgredito la legge di Dio. In Romani 3:23, l'apostolo Paolo dichiara: “Poiché tutti hanno peccato e sono privi della gloria di Dio”. Questo versetto sottolinea che tutti gli esseri umani, senza eccezione, sono peccatori per natura fin dal momento della nascita (Salmo 51:5). Il peccato, inteso come un'azione o un atteggiamento contrario alla volontà di Dio, può manifestarsi in molti modi: disobbedienza, egoismo, idolatria, ingiustizia, ecc. Tuttavia, la caratteristica fondamentale di un peccatore è che la sua condizione peccaminosa non è necessariamente un atto consapevole e deliberato di ribellione contro Dio. Piuttosto, è una realtà intrinseca dell'umanità decaduta.

EMPIO: UN ATTEGGIAMENTO ATTIVO DI RIBELLIONE

Il termine "empio", d'altra parte, va oltre il semplice atto di peccare. Una persona empia è qualcuno che vive deliberatamente e intenzionalmente in opposizione a Dio e ai Suoi principi. Il Salmo 1:1-6 presenta un chiaro contrasto tra i giusti e gli empi. Il versetto 6 afferma: "Poiché il Signore conosce la via dei giusti, ma la via degli empi perirà". Ciò dimostra che la vita degli empi è segnata da un atteggiamento di disprezzo verso Dio e i Suoi comandamenti. L'empietà include la mancanza di riverenza per il sacro, un deliberato rifiuto della giustizia divina e spesso un'influenza negativa sugli altri. Giuda 1:15 descrive l'opera degli empi come parole dure contro Dio e atti di empietà, dimostrando che le loro vite sono attivamente e consapevolmente orientate contro i propositi di Dio.

CONFRONTO TRA EMPIO E PECCATORE

Sebbene entrambi i termini siano correlati al peccato, c'è una differenza:

ASPETTO                                  PECCATORE                                                  EMPIO

Natura:           Condizione intrinseca dell'umanità decaduta.    Atteggiamento deliberato di ribellione contro Dio.

Atteggiamento verso Dio:      Può essere ignoranza o debolezza.            Rifiuto attivo e consapevole.

Relazione con gli altri:           Può essere passiva.                                    Spesso influenza negativamente gli altri.

Destinazione finale:               Necessita di pentimento e salvezza.           Perirà se non si pente.

ESEMPI BIBLICI CHE ILLUSTRANO QUESTA DIFFERENZA TRA GLI EMPI E I PECCATORI:

PECCATORI

Re Davide: Sebbene Davide fosse definito "un uomo secondo il cuore di Dio" (1 Samuele 13:14), commise anche peccati gravi, come adulterio e omicidio (II Samuele 11). Tuttavia, la sua reazione fu un sincero pentimento, come si evince dal Salmo 51.

Pietro: L'apostolo Pietro rinnegò Gesù tre volte (Luca 22:54-62), ma il suo dolore e il suo pentimento lo portarono a essere ristabilito da Cristo (Giovanni 21:15-19).

EMPI

Faraone d'Egitto: In Esodo, il Faraone si oppose ostinatamente a Dio, rifiutandosi di liberare il popolo d'Israele anche dopo le piaghe. Gezabele: la regina Gezabele esemplifica una vita segnata dall'idolatria, dalla persecuzione dei profeti di Dio e dalla promozione attiva del male (1 Re 16:31-33, 1 Re 18).

La differenza tra empio e peccatore è più di una sfumatura semantica; è un promemoria della gravità del peccato e dell'infinita misericordia di Dio. Sebbene siamo tutti nati peccatori, Dio ci offre la possibilità di riconciliarci con Lui. D'altra parte, l'empietà è un monito di come un atteggiamento di ribellione possa condurci alla distruzione se non torniamo a Dio.

Tuesday, July 15, 2025

DIFERENCIA ENTRE IMPÍO Y PECADOR

“Porque Jehová conoce el camino de los justos; más la senda de los impíos perecerá” (Salmo 1:6)

La Biblia está repleta de términos que nos ayudan a comprender mejor nuestra relación con Dios, con el prójimo y con el mundo que nos rodea. Aunque a menudo se usan indistintamente, tienen matices que vale la pena explorar.

PECADOR: LA CONDICIÓN UNIVERSAL DEL SER HUMANO

La palabra “pecador” describe a cualquier persona que ha cometido pecado, es decir, que ha transgredido la ley de Dios. En Romanos 3:23, el apóstol Pablo declara: “Por cuanto todos pecaron, y están destituidos de la gloria de Dios”. Este versículo subraya que todos los seres humanos, sin excepción, somos pecadores por naturaleza desde el momento en que nacemos (Salmo 51:5).

El pecado, entendido como una acción o actitud contraria a la voluntad de Dios, puede manifestarse de muchas maneras: desobediencia, egoísmo, idolatría, injusticia, etc.  Sin embargo, la característica clave de un pecador es que su condición de pecado no es necesariamente un acto consciente y deliberado de rebelión contra Dios. Es más bien una realidad inherente de la humanidad caída.

IMPÍO: UNA ACTITUD ACTIVA DE REBELIÓN

El término “impío”, por otro lado, va más allá del simple hecho de pecar. Un impío es alguien que vive de manera deliberada e intencional en oposición a Dios y a sus principios. En el Salmo 1:1-6 se presenta un contraste claro entre el justo y el impío. El verso 6 afirma: “Porque Jehová conoce el camino de los justos; mas la senda de los impíos perecerá”. Esto muestra que la vida del impío está marcada por una actitud de desprecio hacia Dios y hacia sus mandamientos.

La impiedad incluye una falta de reverencia por lo sagrado, un rechazo deliberado de la justicia divina y, a menudo, una influencia negativa sobre otros. En Judas 1:15 se describe la obra de los impíos como palabras duras contra Dios y actos llenos de maldad, mostrando que su vida está activa y conscientemente orientada contra los propósitos de Dios.

COMPARACIÓN ENTRE IMPÍO Y PECADOR

Aunque ambos términos están relacionados con el pecado hay diferencia:

ASPECTO                                           PECADOR                                                                   IMPÍO

Naturaleza:                 Condición inherente de la humanidad caída.   Actitud deliberada de rebelión contra Dios.

Actitud hacia Dios:       Puede ser ignorancia o debilidad.                   Rechazo activo y consciente.

Relación con otros:       Puede ser pasivo.                                                A menudo influye negativamente a otros.

Destino final:                  Necesita arrepentimiento y salvación.           Perecerá si no se arrepiente.

EJEMPLOS BÍBLICOS QUE ILUSTRAN ESTA DIFERENCIA ENTRE IMPÍO Y PECADOR:

PECADORES

El Rey David: Aunque David fue llamado “un hombre conforme al corazón de Dios” (1 Samuel 13:14), también cometió pecados graves, como adulterio y homicidio (II Samuel 11). Sin embargo, su respuesta fue el arrepentimiento genuino, como se refleja en el Salmo 51.

Pedro: El apóstol Pedro negó a Jesús tres veces (Lucas 22:54-62), pero su dolor y arrepentimiento lo llevaron a ser restaurado por Cristo (Juan 21:15-19).

IMPÍOS

Faraón de Egipto: En Éxodo, el faraón se opuso obstinadamente a Dios, rechazando liberar al pueblo de Israel incluso después de las plagas.

Jezabel: La reina Jezabel es un ejemplo de una vida marcada por la idolatría, la persecución de los profetas de Dios y la promoción activa del mal (1 Reyes 16:31-33, 1 Reyes 18).

La diferencia entre impío y pecador es más que un matiz semántico; es un recordatorio de la gravedad del pecado y de la misericordia infinita de Dios. Aunque todos nacemos como pecadores, Dios nos ofrece la posibilidad de reconciliarnos con Él. Por otro lado, la impiedad es una advertencia de cómo una actitud de rebelión puede llevarnos a la destrucción si no nos volvemos a Dios.

 

 

DIFFERENCE BETWEEN UNGODLY AND SINNER

“For the Lord knows the way of the righteous, but the way of the ungodly will perish” (Psalm 1:6)

The Bible is replete with terms that help us better understand our relationship with God, with our neighbors, and with the world around us. Although they are often used interchangeably, they have nuances worth exploring.

SINNER: THE UNIVERSAL HUMAN CONDITION

The word “sinner” describes any person who has committed sin, that is, who has transgressed God's law. In Romans 3:23, the apostle Paul declares, “For all have sinned and fall short of the glory of God.” This verse underscores that all human beings, without exception, are sinners by nature from the moment we are born (Psalm 51:5).

Sin, is understood as an action or attitude contrary to God's will, it can manifest itself in many ways: disobedience, selfishness, idolatry, injustice, etc. However, the key characteristic of a sinner is that their sinful condition is not necessarily a conscious and deliberate act of rebellion against God. Rather, it is an inherent reality of fallen humanity.

UNGODLY: AN ACTIVE ATTITUDE OF REBELLION

The term "ungodly," on the other hand, goes beyond the simple act of sinning. An ungodly person is someone who deliberately and intentionally lives in opposition to God and His principles. Psalm 1:1-6 presents a clear contrast between the righteous and the ungodly. Verse 6 states: "For the Lord knows the way of the righteous, but the way of the ungodly will perish." This shows that the life of the ungodly is marked by an attitude of contempt toward God and His commandments. Ungodliness includes a lack of reverence for the sacred, a deliberate rejection of divine justice, and often a negative influence on others. Jude 1:15 describes the work of the ungodly as harsh words against God and acts of ungodliness, showing that their lives are actively and consciously oriented against God's purposes.

COMPARISON BETWEEN UNGODLY AND SINNER

Although both terms are related to sin, there is a difference:

ASPECT                                                              SINNER                                                                    UNGODLY

Nature:                                  Inherent condition of fallen humanity.      Deliberate attitude of rebellion against God.

Attitude toward God:                Can be ignorance or weakness.                 Active and conscious rejection.

Relationship with others:         Can be passive.                                              Often negatively influences others.

Final destination:                       Needs repentance and salvation.               Will perish if unrepentant.

BIBLICAL EXAMPLES THAT ILLUSTRATE THIS DIFFERENCE BETWEEN THE UNGODLY AND THE SINNER:

SINNERS

King David: Although David was called “a man after God’s own heart” (1 Samuel 13:14), he also committed serious sins, such as adultery and murder (2 Samuel 11). However, his response was genuine repentance, as reflected in Psalm 51.

Peter: The apostle Peter denied Jesus three times (Luke 22:54-62), but his sorrow and repentance led him to be restored by Christ (John 21:15-19).

UNGODLY

Pharaoh of Egypt: In Exodus, Pharaoh stubbornly opposed God, refusing to free the people of Israel even after the plagues. Jezebel: Queen Jezebel exemplifies a life marked by idolatry, the persecution of God's prophets, and the active promotion of evil (1 Kings 16:31-33, 1 Kings 18).

The difference between ungodly and sinner is more than a semantic nuance; it is a reminder of the gravity of sin and God's infinite mercy. Although we are all born as sinners, God offers us the possibility of reconciliation with Him. On the other hand, ungodliness is a warning of how an attitude of rebellion can lead us to destruction if we do not return to God.

Monday, July 14, 2025

LES TROIS BATAILLES DE LA FIN DES TEMPS

Matthieu 24:1-8

La Bible a beaucoup à dire sur la fin des temps. Presque tous ses livres contiennent des prophéties à ce sujet. La question est de savoir quand tout cela se produira.

Israël est aujourd'hui en proie à de nombreux troubles. Persécuté et encerclé par des ennemis, il est entouré de Syrie, du Liban, de Jordanie, d'Arabie saoudite, d'Iran, du Hamas, du Jihad islamique, du Hezbollah, etc. Mais cette haine et cette persécution contre Israël ne sont qu'un aperçu de ce qui se passera à la fin des temps (Matthieu 24:15-21). La dernière vague de persécutions a commencé lors de la reconstitution d'Israël en 1948. La guerre israélo-arabe de six jours en 1967 a marqué le “commencement de la fin”.

La bataille mentionnée dans le Psaume 83 est l'un des événements qui se produiront avant la fin des temps. Lorsqu'elle aura lieu, nous saurons qu'il se passe quelque chose de prophétique. Nous assisterons alors à des changements majeurs à mesure que les événements de la fin des temps se dérouleront. Si cela est vrai, et que nous sommes la dernière génération, beaucoup d'entre nous seront présents lorsque Jésus viendra prendre son Église.

LA BATAILLE D'EXTERMINATION: PSAUME 83

Ce psaume déclare que les voisins immédiats d'Israël lanceront une guerre dans le but d' “anéantir Israël en tant que nation” (verset 4). Les nations décrites comme participant à cet effort sont celles qui partagent une frontière commune avec Israël aujourd'hui (versets 6-8). Les tentes d'Édom et des Ismaélites représentent le sud de la Jordanie et l'Arabie. Moab et les Hagrites représentent le centre et le nord de la Jordanie. Guebal, Ammon et Amalek représentent le Liban, la Syrie et la péninsule du Sinaï. La Philistie représente la bande de Gaza. Les habitants de Tyr représentent une partie du Liban. L'Assyrie (Syrie), le Liban et l'Irak. Nous savons par d'autres Écritures qu'Israël sera victorieux (Zacharie 12:6). De plus, Amos 9:15 nous dit qu'une fois les Juifs rétablis dans leur pays, “ ils ne seront plus déracinés de leur terre”.

Cette bataille se soldera par la victoire d'Israël, entraînant une grande expansion territoriale et l'accroissement des ressources nationales. Elle apportera également la sécurité évoquée dans Ézéchiel 38:11.

La bataille de Gog et Magog dans Apocalypse 20 se déroule à la fin du Millénium. Cependant, Ézéchiel 38 ne se déroule pas pendant le Millénium, mais est réservé aux derniers instants de la Tribulation.

Ézéchiel 38:8 nous dit que ces Écritures se rapportent aux “dernières années”, tandis qu'Ézéchiel 38:16 précise qu'elles concernent les “derniers jours”. Les derniers jours que nous traversons. Nous pouvons être certains que les événements d'Ézéchiel 38 se situent aux derniers instants de la Grande Tribulation. Dans Ézéchiel 38:13-14, Dieu explique que Gog se préoccupe du “bétail”, des “biens”, de l' “argent” et de l' “or”. Pourtant, ce ne sont pas des objets qui préoccuperont les hommes pendant le Millénium. Ce sont plutôt des désirs et des trésors sur lesquels les hommes se concentrent aujourd'hui.

LA PREMIÈRE BATAILLE DE GOG ET MAGOG: ÉZÉCHIEL 38 ET 39

La prochaine grande bataille de la fin des temps sera la bataille de Gog et Magog, décrite dans Ézéchiel 38 et 39. Cette bataille débutera lorsque la Russie envahira Israël avec certains alliés précis, qui sont tous des nations musulmanes aujourd'hui.

Cette bataille aura lieu trois ans et demi avant la Tribulation. L'une des principales raisons de cette conclusion est qu'Ézéchiel 39:9 dit que les Juifs passeront sept ans à brûler les armes saisies lors de la bataille, et que l'Apocalypse dit qu'ils seront chassés du pays au milieu de la Tribulation (Apocalypse 12:13-17).

Puisque le milieu de la Tribulation aura lieu trois ans et demi après le début de cette période de sept ans, la seule façon pour les Juifs de passer sept ans à brûler les armes est que la bataille commence au moins trois ans et demi avant le début de la Tribulation. “Brûler les armes” pourrait faire référence au combustible nucléaire capturé.

Cela signifie-t-il que les batailles du Psaume 83 et d'Ézéchiel 38 et 39 doivent avoir lieu avant l'Enlèvement? L'Enlèvement pourrait survenir à tout moment avant, pendant ou après ces guerres. Gardez à l'esprit que l'Enlèvement ne marque pas le début de la Tribulation. Celle-ci commencera lorsque l'Antéchrist signera un traité de sécurité avec Israël (Daniel 9:27). Il pourrait s'écouler plusieurs années entre l'Enlèvement et le début de la Tribulation.

La guerre d'Ézéchiel représente la Russie attaquant la nation d'Israël avec certains alliés spécifiques. Dans Apocalypse 20, la Russie est décrite comme menant toutes les nations du monde contre Jésus-Christ.

Le moment choisi pour la bataille de Gog-Magog, après l'Enlèvement de l'Église, mais juste avant ou au tout début de la Tribulation, répond parfaitement à ces conditions préalables et est le plus logique dans la chronologie prophétique:

1. L'Enlèvement de l'Église supprime le Retenue.

2. Israël vainc ses voisins, accomplissant le Psaume 83.

3. La première bataille de Gog-Magog détruit l'influence russe et musulmane au Moyen-Orient, fait prendre conscience au monde de la présence de Dieu et restaure la foi d'Israël dans le Dieu de la Torah.

4. L'Antéchrist conclut une alliance de paix avec Israël, ce qui déclenche la Tribulation de sept ans, puis conquiert ce qui reste du Moyen-Orient et donne naissance à son Empire romain ressuscité (Italie, Espagne, France, Grèce, Turquie, Afrique du Nord et autres nations européennes).

5. Israël passe les sept années de la Tribulation à brûler les armes.

6. Jésus revient à la fin des sept ans pour vaincre ses ennemis à Harmaguédon, ce qui amène Israël à reconnaître que Jésus est le Fils de Dieu.

7. Jésus rassemble les peuples du monde entier (toutes les nations) pour le Jugement, qui permet aux seuls croyants d'entrer dans le Royaume millénaire.

8. À la toute fin du Royaume millénaire, une bataille finale, la deuxième bataille de Gog-Magog, a lieu.

VITA VITATU VYA MWISHO

Mathayo 24:1-8

Biblia ina mengi ya kusema kuhusu nyakati za mwisho. Karibu kila kitabu cha Biblia kina unabii kuhusu nyakati za mwisho. Swali ni lini haya yote yatatokea?

Kuna misukosuko mingi katika Israeli leo. Israeli inateswa, imezungukwa na maadui. Syria, Lebanon, Jordan, Saudi Arabia, Iran, Hamas, Islamic Jihad, Hezbollah, n.k. Lakini hii chuki na mateso ya Israeli ni kidokezo tu cha kile kitakachotokea katika nyakati za mwisho (Mathayo 24:15-21). Duru ya hivi punde ya mateso ilianza wakati Israeli ilipoundwa upya kama taifa mwaka 1948. Vita vya siku sita vya Waarabu na Waisraeli mwaka 1967 vilikuwa "mwanzo wa mwisho."

Vita ambayo inatajwa katika Zaburi 83 ni moja ya mambo ambayo yatatokea kabla ya nyakati za mwisho hivyo wakati hii itatokea tutajua kitu cha kinabii kinatokea. Kisha tutaona mabadiliko makubwa kadri matukio ya wakati wa mwisho yanavyoendelea. Ikiwa hii ni kweli, na sisi ni kizazi cha mwisho wengi wetu tulio hapa tutakuwepo wakati Yesu atakapokuja kuchukua kanisa lake.

VITA YA MAANGAMIZI: ZABURI 83

Zaburi hii inasema kwamba majirani wa karibu wa Israeli wataanzisha vita kwa kusudi la "kuwaangamiza Israeli kama taifa" (mstari wa 4). Mataifa yanayoelezewa kuwa sehemu ya juhudi hii ni yale yaliyo na mpaka mmoja na Israeli leo (mistari 6-8). Mahema ya Edomu na Waishmaeli, kusini mwa Yordani na Arabia. Moabu na Wahagri, katikati na kaskazini mwa Yordani. Gebali na Amoni na Amaleki, hiyo ni Lebanoni na Shamu na Rasi ya Sinai. Ufilisti, huo ni Ukanda wa Gaza. Wakaaji wa Tiro, zaidi ya Lebanoni. Ashuru (Syria), Lebanoni, na Iraki.

Tunajua kutoka katika maandiko mengine kwamba Israeli watakuwa washindi (Zekaria 12:6). Pia, katika Amosi 9:15 tunaambiwa kwamba mara tu Wayahudi watakapoimarishwa tena katika nchi yao, “hawatang’olewa tena kutoka katika nchi yao.”

Vita hivi vitasababisha ushindi kwa Israeli, na kusababisha upanuzi mkubwa wa eneo na kuimarishwa kwa rasilimali za kitaifa. Pia itazalisha usalama unaonenwa katika Ezekieli 38:11.

Vita vya Gogu na Magogu katika Ufunuo 20 vinatokea mwishoni mwa Milenia. Walakini, Ezekieli 38 haitokei wakati wa Milenia, imehifadhiwa kwa dakika za mwisho za Dhiki.

Andiko la Ezekieli 38:8 latuambia, Maandiko hayo yanahusu “miaka ya mwisho,” huku Ezekieli 38:16 yasema, ni ya “siku za mwisho.” Siku za Mwisho ambazo tunajikuta ndani. Tunaweza kuwa na uhakika kwamba matukio ya Ezekieli 38 ni ya nyakati za mwisho za Dhiki Kuu. Katika Ezekieli 38:13-14 , Mungu anaeleza kwamba Gogu anahusika na “ng’ombe,” “bidhaa,” “fedha,” na “dhahabu.” Hata hivyo, hivyo si vitu ambavyo watu watakuwa na wasiwasi navyo wakati wa Milenia. Badala yake, hizo ni tamaa na hazina ambazo wanadamu huzingatia leo.

VITA YA KWANZA YA GOG & MAGOG: EZEKIEL 38 NA 39

Vita vifuatavyo vikubwa vya wakati wa mwisho vitakuwa Vita vya Gogu na Magogu ambavyo vimefafanuliwa katika Ezekieli 38 na 39. Vita hivi vitaanza wakati Urusi itakapovamia Israeli na washirika fulani maalum, ambao wote ni mataifa ya Kiislamu leo.

Vita hivi vitatokea miaka 3 1/2 kabla ya Dhiki. Mojawapo ya sababu zake muhimu za hitimisho hili ni kwamba Ezekieli 39:9 inasema Wayahudi watatumia muda wa miaka saba kuchoma silaha zilizotekwa katika vita, na kitabu cha Ufunuo kinasema kwamba wataondolewa katika nchi katikati ya Dhiki (Ufunuo 12:13-17).

Kwa kuwa katikati ya Dhiki itatokea miaka 3 1/2 katika kipindi hicho cha miaka saba hiyo ina maana njia pekee ambayo Wayahudi wangeweza kutumia miaka saba kuchoma silaha ni kwa vita kuanza angalau miaka 3 1/2 kabla ya Dhiki kuanza. "Uchomaji wa silaha" unaweza kurejelea mafuta ya nyuklia yaliyokamatwa.

Je, hii ina maana kwamba vita vya Zaburi 83 na Ezekieli 38 na 39 lazima vitokee kabla ya Unyakuo? Unyakuo unaweza kutokea wakati wowote kabla, wakati, au baada ya vita hivi. Kumbuka kwamba Unyakuo sio alama ya mwanzo wa Dhiki. Dhiki itaanza wakati Mpinga Kristo atakapotia sahihi mkataba wa usalama na Israeli (Danieli 9:27). Kunaweza kuwa na kipindi cha miaka kadhaa kati ya Unyakuo na mwanzo wa Dhiki.

Vita vya Ezekieli vinaonyesha Urusi ikija dhidi ya taifa la Israeli ikiwa na washirika fulani maalum. Katika Ufunuo 20 Urusi inaonyeshwa kama inaongoza mataifa yote ya ulimwengu dhidi ya Yesu Kristo.

Muda wa Vita vya Gogu-Magogu baada ya Kunyakuliwa kwa Kanisa lakini kabla tu au mwanzoni kabisa mwa Dhiki hutimiza sharti hili vyema zaidi na kuleta mantiki ya kimantiki zaidi katika ratiba ya matukio ya kinabii:

1. Kunyakuliwa kwa Kanisa kunaondoa Mzuiaji.

2. Israeli inawashinda majirani wake wanaoizunguka katika utimizo wa Zaburi ya 83 .

3. Vita vya kwanza vya Gog-Magogu huharibu ushawishi wa Warusi na Waislamu katika Mashariki ya Kati, hufanya ulimwengu kufahamu uwepo wa Mungu, na kurejesha imani ya Israeli kwa Mungu wa Torati.

4. Mpinga Kristo anafanya agano la amani na Israeli ambalo linaanza Dhiki ya miaka saba, kisha anashinda ile iliyosalia ya Mashariki ya Kati, na kuzaliwa Ufalme wake Uliohuishwa wa Kirumi (Italia, Hispania, Ufaransa, Ugiriki, Uturuki, Afrika Kaskazini na Mataifa mengine ya Ulaya).

5. Israeli watumia miaka saba ya Dhiki wakiteketeza silaha.

6. Yesu anarudi mwishoni mwa miaka saba ili kuwashinda adui zake kwenye Har–Magedoni na kusababisha Israeli kukiri kwamba Yesu ni Mwana wa Mungu.

7. Yesu anakusanya watu kutoka duniani kote (mataifa yote) kwa ajili ya Hukumu, ambayo matokeo yake ni waamini tu kuingia katika Ufalme wa Milenia.

8. Mwishoni kabisa mwa Ufalme wa Milenia, vita vya mwisho, vita vya pili vya Gogu-Magogu.

LE TRE BATTAGLIE DELLA FINE DEI TEMPI

Matteo 24:1-8

La Bibbia ha molto da dire sulla fine dei tempi. Quasi ogni libro della Bibbia contiene profezie sulla fine dei tempi. La domanda è: quando accadrà tutto questo?

Oggi c'è molta agitazione in Israele. Israele è perseguitato, circondato da nemici: Siria, Libano, Giordania, Arabia Saudita, Iran, Hamas, Jihad Islamica, Hezbollah, ecc. Ma questo odio e questa persecuzione contro Israele sono solo un indizio di ciò che accadrà alla fine dei tempi (Matteo 24:15-21). L'ultimo ciclo di persecuzione iniziò quando Israele fu ricostituito come nazione nel 1948. La guerra arabo-israeliana di sei giorni del 1967 fu "l'inizio della fine".

La battaglia menzionata nel Salmo 83 è uno degli eventi che accadranno prima della fine dei tempi, quindi quando accadrà sapremo che sta accadendo qualcosa di profetico. Poi assisteremo ad alcuni cambiamenti importanti man mano che si svolgeranno gli eventi della fine dei tempi. Se questo è vero, e noi siamo l'ultima generazione, molti di noi qui presenti saranno presenti quando Gesù verrà a prendere la sua chiesa.

LA BATTAGLIA DELLO STERMINIO: SALMO 83

Questo salmo afferma che i vicini immediati di Israele scateneranno una guerra allo scopo di "sterminare Israele come nazione" (versetto 4). Le nazioni descritte come parte di questo sforzo sono quelle che oggi hanno un confine comune con Israele (versetti 6-8). Le tende di Edom e gli Ismaeliti, ovvero la Giordania meridionale e l'Arabia. Moab e gli Hagareni, ovvero la Giordania centrale e settentrionale. Gebal e Ammon e Amalek, ovvero il Libano, la Siria e la penisola del Sinai. La Filistea, ovvero la Striscia di Gaza. Gli abitanti di Tiro, ovvero parte del Libano. Assiria (Siria), Libano e Iraq.

Sappiamo da altre Scritture che Israele sarà vittorioso (Zaccaria 12:6). Inoltre, in Amos 9:15 ci viene detto che una volta che gli ebrei saranno ristabiliti nella loro terra, "non saranno più sradicati dalla loro terra".

Questa battaglia porterà alla vittoria di Israele, con conseguente grande espansione territoriale e aumento delle risorse nazionali. Porterà anche alla sicurezza di cui si parla in Ezechiele 38:11.

La battaglia di Gog e Magog in Apocalisse 20 avviene alla fine del Millennio. Tuttavia, Ezechiele 38 non si verifica durante il Millennio, ma è riservato agli ultimi momenti della Tribolazione.

Ezechiele 38:8 ci dice che queste Scritture riguardano gli "ultimi anni", mentre Ezechiele 38:16 afferma che sono per gli "ultimi giorni". Gli Ultimi Giorni in cui ci troviamo. Possiamo essere certi che gli eventi di Ezechiele 38 appartengono ai momenti conclusivi della Grande Tribolazione. In Ezechiele 38:13-14, Dio spiega che Gog si preoccupa di "bestiame", "beni", "argento" e "oro". Tuttavia, questi non sono oggetti di cui gli uomini si preoccuperanno durante il Millennio. Si tratta piuttosto di desideri e tesori su cui gli uomini si concentrano oggi.

LA PRIMA BATTAGLIA DI GOG E MAGOG: EZECHIELE 38 E 39

La prossima grande battaglia della fine dei tempi sarà la Battaglia di Gog e Magog descritta in Ezechiele 38 e 39. Questa battaglia inizierà quando la Russia invaderà Israele con specifici alleati, che oggi sono tutti nazioni musulmane.

Questa battaglia avrà luogo tre anni e mezzo prima della Tribolazione. Una delle ragioni più importanti per questa conclusione è che Ezechiele 39:9 dice che gli ebrei trascorreranno sette anni bruciando le armi catturate in battaglia, e il libro dell'Apocalisse dice che saranno cacciati dalla terra nel mezzo della Tribolazione (Apocalisse 12:13-17).

Poiché la metà della Tribolazione avverrà tre anni e mezzo dopo l'inizio di quel periodo di sette anni, ciò significa che l'unico modo in cui gli ebrei avrebbero potuto trascorrere sette anni bruciando le armi è che la battaglia iniziasse almeno tre anni e mezzo prima dell'inizio della Tribolazione. Il "bruciare le armi" potrebbe riferirsi al combustibile nucleare catturato.

Questo significa che le battaglie del Salmo 83 e di Ezechiele 38 e 39 devono avvenire prima del Rapimento? Il Rapimento potrebbe avvenire in qualsiasi momento prima, durante o dopo queste guerre. Tenete presente che il Rapimento non segna l'inizio della Tribolazione. La Tribolazione inizierà quando l'Anticristo firmerà un trattato di sicurezza con Israele (Daniele 9:27). Potrebbe esserci un periodo di diversi anni tra il Rapimento e l'inizio della Tribolazione.

La guerra di Ezechiele raffigura la Russia che muove contro la nazione di Israele con determinati alleati specifici. In Apocalisse 20 la Russia è raffigurata come leader di tutte le nazioni del mondo contro Gesù Cristo. La tempistica della battaglia di Gog-Magog dopo il Rapimento della Chiesa, ma appena prima o all'inizio della Tribolazione, soddisfa al meglio questi prerequisiti e ha il senso più logico nella cronologia profetica:

1. Il Rapimento della Chiesa rimuove Colui che lo trattiene.

2. Israele sconfigge i suoi vicini circostanti in adempimento del Salmo 83.

3. La prima battaglia di Gog-Magog distrugge l'influenza russa e musulmana in Medio Oriente, rende il mondo consapevole della presenza di Dio e ripristina la fede di Israele nel Dio della Torah.

4. L'Anticristo stipula un patto di pace con Israele che dà inizio alla Tribolazione di sette anni, poi conquista ciò che resta del Medio Oriente e dà vita al suo Impero Romano Risorto (Italia, Spagna, Francia, Grecia, Turchia, Nord Africa e altre nazioni europee).

5. Israele trascorre i sette anni della Tribolazione bruciando le armi. 6. Gesù ritorna alla fine dei sette anni per sconfiggere i Suoi nemici ad Armaghedon, facendo sì che Israele riconosca Gesù come il Figlio di Dio.

7. Gesù raduna le persone da tutto il mondo (tutte le nazioni) per il Giudizio, che porterà solo i credenti ad entrare nel Regno Millenario.

8. Proprio alla fine del Regno Millenario, una battaglia finale, la seconda battaglia di Gog-Magog.

AS TRÊS BATALHAS DO FIM DOS TEMPOS

Mateus 24:1-8

A Bíblia tem muito a dizer sobre o fim dos tempos. Quase todos os livros da Bíblia contêm profecias sobre o fim dos tempos. ¿A questão é: quando é que tudo isto acontecerá?

Há muita turbulência em Israel hoje. Israel é perseguido e cercado por inimigos: Síria, Líbano, Jordânia, Arábia Saudita, Irão, Hamas, Jihad Islâmica, Hezbollah, etc. Mas este ódio e perseguição a Israel são apenas uma amostra do que vai acontecer no fim dos tempos (Mateus 24:15-21). A última onda de perseguição começou quando Israel foi reconstituído como nação em 1948. A guerra israelo-árabe de seis dias em 1967 foi o "início do fim".

A batalha mencionada no Salmo 83 é uma das coisas que acontecerá antes do fim dos tempos, por isso, quando isso acontecer, saberemos que algo profético está a acontecer. Depois, veremos algumas mudanças importantes à medida que os acontecimentos do fim dos tempos se desenrolam. Se isto for verdade, e se formos a última geração, muitos de nós que aqui estamos estaremos presentes quando Jesus vier para levar a sua igreja.

A BATALHA DO EXTERMINAMENTO: SALMO 83

Este salmo afirma que os vizinhos imediatos de Israel iniciarão uma guerra com o propósito de "exterminar Israel como nação" (versículo 4). As nações descritas como parte deste esforço são aquelas que têm hoje uma fronteira comum com Israel (versículos 6-8). As tendas de Edom e os ismaelitas, isto é, o sul da Jordânia e a Arábia. Moab e os hagarenos, isto é, o centro e o norte da Jordânia. Gebal, Amom e Amaleque, isto é, o Líbano, a Síria e a Península do Sinai. Filístia, isto é, a Faixa de Gaza. Os habitantes de Tiro, isto é, uma parte maior do Líbano. Assíria (Síria), Líbano e Iraque.

Sabemos por outras escrituras que Israel será vitorioso (Zacarias 12:6). Além disso, em Amós 9:15, é-nos dito que, uma vez restabelecidos os judeus na sua terra, "nunca mais serão arrancados da sua terra".

Esta batalha resultará numa vitória para Israel, resultando numa grande expansão territorial e no aumento dos recursos nacionais. Também produzirá a segurança mencionada em Ezequiel 38:11.

A batalha de Gogue e Magogue em Apocalipse 20 ocorre no final do Milénio. No entanto, Ezequiel 38 não ocorre durante o Milénio; está reservado para os momentos finais da Tribulação.

Ezequiel 38:8 diz-nos que estas Escrituras pertencem aos "últimos años", enquanto Ezequiel 38:16 afirma que são para os "últimos dias". Os Últimos Dias em que nos encontramos. Podemos ter a certeza de que os acontecimentos de Ezequiel 38 pertencem aos momentos finais da Grande Tribulação. Em Ezequiel 38:13-14, Deus explica que Gogue está preocupado com "gado", "bens", "prata" e "ouro". No entanto, estes não são objectos com os quais as pessoas se preocupem durante o Milénio. Em vez disso, são desejos e tesouros em que os homens se concentram hoje.

A PRIMEIRA BATALHA DE GOGUE E MAGOGUE: EZEQUIEL 38 E 39

A próxima grande batalha do fim dos tempos será a Batalha de Gogue e Magogue, descrita em Ezequiel 38 e 39. Esta batalha terá início quando a Rússia invadir Israel com certos aliados específicos, todos eles nações muçulmanas hoje.

Esta batalha ocorrerá 3 años e meio antes da Tribulação. Uma das razões mais importantes para esta conclusão é que Ezequiel 39:9 diz que os judeus passarão sete anos a queimar as armas capturadas na batalha, e o livro do Apocalipse diz que serão expulsos da terra no meio da Tribulação (Apocalipse 12:13-17).

Como o meio da Tribulação ocorrerá 3 anos e meio depois do início desse período de sete años, isto significa que a única forma de os judeus passarem sete anos a queimar armas é se a batalha começar pelo menos 3 años e meio antes do início da Tribulação. A "queima de armas" pode referir-se ao combustível nuclear capturado.

Significa isto que as batalhas do Salmo 83 e de Ezequiel 38 e 39 devem ocorrer antes do Arrebatamento? O Arrebatamento pode ocorrer em qualquer momento antes, durante ou depois destas guerras. Lembre-se que o Arrebatamento não marca o início da Tribulação. A Tribulação terá início quando o Anticristo assinar um tratado de segurança com Israel (Daniel 9:27). Pode haver um período de vários anos entre o Arrebatamento e o início da Tribulação.

A guerra de Ezequiel retrata a Rússia a vir contra a nação de Israel com certos aliados específicos. Em Apocalipse 20, a Rússia é retratada como líder de todas as nações do mundo contra Jesus Cristo.

O momento da Batalha de Gogue-Magogue após o Arrebatamento da Igreja, mas pouco antes ou no início da Tribulação, preenche melhor estes pré-requisitos e faz o sentido mais lógico na linha temporal profética:

1. º O Arrebatamento da Igreja remove o Restringidor.

2. º Israel derrota os seus vizinhos vizinhos em cumprimento do Salmo 83.

3. º A primeira batalha de Gogue-Magogue destrói a influência russa e muçulmana no Médio Oriente, torna o mundo consciente da presença de Deus e restaura a crença de Israel no Deus da Torá.

4. º O Anticristo faz um pacto de paz com Israel que inicia a Tribulação de sete anos, conquista o que resta do Médio Oriente e dá origem ao seu Império Romano Revivido (Itália, Espanha, França, Grécia, Turquia, Norte de África e outras nações europeias).

5. º  Israel passa os sete anos da Tribulação a queimar as armas.

6. º  Jesus regressa ao fim dos sete anos para derrotar os Seus inimigos no Armagedão, resultando no reconhecimento de Israel como Filho de Deus.

7. º   Jesus reúne o povo de todo o mundo (todas as nações) para o Julgamento, o que resulta na entrada apenas dos crentes no Reino Milenial.

8. º   No final do Reino Milenial, uma batalha final, a segunda batalha de Gogue-Magogue.

Tuesday, July 8, 2025

LA IMPOSICIÓN DE MANOS

            Hebreos 6:1-2; I Timoteo 5:22

Las Sagradas Escrituras nos enseñan que la doctrina de la imposición de manos, corresponde a los rudimentos de la fe cristiana, es decir a las doctrinas que todo verdadero cristiano debe conocer y que son la base de nuestra fe. Es tan importante, que aparece dentro de la misma lista de los rudimentos o fundamentos, tales como la doctrina del arrepentimiento, la doctrina de la fe en Dios, la doctrina de bautismos, la doctrina de la resurrección, y la doctrina del juicio eterno. La Escritura nos enseña que la imposición de manos es algo que le pertenece a la Iglesia de hoy. (Marcos 16: 17-18).

En muchas de las iglesias cristianas actual creen tener la autoridad de imponer manos; por el hecho de ser cristianos. Ser cristiano no nos da la facultad de tener la autoridad; para hacer cualquier acto. Él quien tiene la autoridad de imponer manos, debe hacerlo con reverencia ungiendo o delegando autoridad.

I Timoteo 5:22 aconseja precaución en la imposición de manos, enfatizando la importancia del discernimiento en asuntos espirituales. Es un tema que no debe tomarse a la ligera, deberá ponerse la atención debida. Imponer manos, no es una cuestión de si podemos realizar el acto o no; más bien es: si tenemos autoridad o no para hacerlo.

La imposición de manos es una forma de hacer contacto para poder bendecir a alguien. La palabra imposición en hebreo es “camak” que significa sostener, apuntalar, sustentar, apoyar, afianzar, báculo. En griego es “epithesis” que quiere decir poner sobre y se deriva de la raíz “Epi” que significa sobre y “Tithemi” que significa poner, colocar. En resumen la imposición de manos sobre algo o alguien en forma pasiva.

Siendo que estamos hablando de imposición de manos debemos entender por esa definición que cuando las manos son impuestas en la forma correcta y con el propósito correcto algo ocurrir. La imposición de manos es un acto sagrado con un valor importante para Dios y así de importante debe ser para nosotros. No es meramente el acto de imponer manos, sino el propósito por el cual se está haciendo.

Hoy en día hay quienes lo hacen pero no tienen la autoridad para hacerlo. Los laicos pueden orar unos por otros, pueden interceder, pero nunca se debe hacer tocando la cabeza. Pueden poner sus manos en el hombro o espalda, pero quienes así lo hagan, deberán estar autorizados por su pastor.  Si hay  un ministro presente, entonces los laicos no deben hacerlo. Solo un ministro ordenado está autorizado para imponer las manos y ungir con aceite (Santiago 5:14). No dice que llame a un laico. 

¿PARA QUE Y A QUIENES SE IMPONE LAS MANOS?:

Se imponen manos porque es una de las formas de comunicación que nos permite extendernos hacia los demás para trasmitirles bendición o poder de parte de Dios. En el Antiguo Testamento la imposición de manos era básicamente una facultad de los patriarcas, profetas y sacerdotes, les imponían las manos para:

A. Reconocer sucesores: Números 27:18-23 

B. Consagrar la ofrenda a Dios: Éxodo 29:15 

C. Designer Reyes: I Samuel 10:1, 16:13 

D. Trasmitir bendición y herencia a los hijos: Génesis 48:14 

E. Descargar los pecados al pueblo: Levítico 16:21 

F. Recibir sabiduría: Deuteronomio 34:9

G. Ungir sacerdotes: Números 8:10

 H. Como castigo al blasfemo: Levítico 24:14 

Cada una de estas imposiciones de manos es figura para nosotros en este tiempo de gracia. Desde los tiempos de nuestro Señor Jesucristo hasta nuestros tiempos la imposición de manos continúa vigente en la iglesia y se utiliza para ministrar:

A. Salvación, santidad y liberación, Mar. 5:23, 8:23, 6:5; Lc. 13:11

B. El bautismo en el Espíritu Santo, Hch. 8:19; 19:6C. Para enviar misioneros, Hch. 13:3

La imposición de manos continúa vigente en la iglesia de hoy y con la ayuda y guianza del Espíritu Santo podemos llevar bendición a los demás

ADVERTENCIA IMPORTANTE:

"No impongas con ligereza las manos a ninguno, ni participes en pecados ajenos. Consérvate puro.” (1 Timoteo 5:22)

De veras cuando profundizamos al respecto nos asombramos de ver hoy la soltura con la que muchas veces los pastores o evangelistas o cualquier ministro, comienzan a poner sus manos sobre cualquier cabeza que se le cruce. Mientras que la Biblia nos exhorta a imponer las manos, nos previene también de hacerlo.

La exhortación a Timoteo y a todos nosotros es a no ser rápidos al imponer manos. Cuando le dice “a ninguno” está dejando ver que no podemos impresionarnos con títulos, posiciones o posesiones. No importa el título que obstante alguien, sin no somos dirigidos por el Señor a imponer manos, no lo hagamos. Cuando miramos a nuestro alrededor veremos que no se ha tomado tanto en serio, pues vemos a muchas personas ejerciendo ministerios que no deberían estar ahí. 

Note el consejo que el Apóstol Pablo le da a Timoteo del tremendo peligro que es imponer las manos con ligereza. El problema no está en imponer manos, sino en hacerlo con ligereza, esta voz griega 'tacis' significa hacer algo apresuradamente, con rapidez, hacer algo precipitadamente, muy pronto. Es decir que no se debería imponer manos apresuradamente, aquí no se está hablando de rapidez o lentitud en cuanto a tiempo, sino que no se debe imponer manos sin antes analizar por el Espíritu la condición en la que se encuentra cada persona a la que debemos ministrar. La doctrina de la imposición de manos debe ir acompañada con el discernimiento de espíritus (1 Corintios 12:10). De no ser así el ministro que este ministrando, es decir 'dando', puede terminar 'recibiendo' lo que no es bueno, es decir que 'comparte', 'forma parte de', 'participa' de los pecados de aquella persona que pueda tener contaminación en la carne y en el espíritu (II Corintios 7:1, Judas 22, 23).

Estos dos textos nos indican que existen contaminaciones de las cuales debemos cuidarnos. No podemos ignorar que por medio de imponer manos un hombre por más sincero y limpio que sea, puede participar de pecados ajenos.

¿Cómo puede ser esto? La respuesta es sencilla, así como se transmiten dones espirituales por medio de la imposición de manos, también cabe la posibilidad de conferir otras cosas (1 Timoteo 4:14).

En el pasaje que acabamos de leer, encontramos que la imposición de manos es acompañada con profecía, lo cual explica que no es simplemente un rito eclesiástico, sino que en ese instante está implícita o explícitamente desarrollándose una actividad profundamente espiritual. Es decir que la doctrina de la imposición de manos nos ensena que con esta actividad siempre se está confiriendo algún don espiritual con el fin de 'adornar' a la iglesia, y no para despeinar a nadie.

Quizás Ud. está pensando en las oportunidades en las cuales se le impusieron manos, y tal vez piense que en una oportunidad no sintió nada mientras que en otras sí; pero esto en ninguna manera representa que cuando sentimos algo recibimos de Dios y cuando no, no recibimos. Porque nuestra vida no se rige por lo que sentimos, sino por lo que creemos: No andamos por vista (por los cinco sentidos), sino por fe.

BENEFICIOS DE LA IMPOSICIÓN DE MANOS:

A. Se recibe el Espíritu Santo (Hechos 8:17)

B. Se reciben dones espirituales (1 Timoteo 4:14)

C. Se recibe sanidad (Marcos 16:18)

D. Se recibe bendición (Génesis 48:14-22)

E. Se recibe autoridad delegada (Deuteronomio 34:9)

F. Se realizan milagros extraordinarios (Hechos 19:11)

G. Se recibe unción para el servicio (Hechos 6:1-6)

Es necesario entender que el poder no está en las manos de los ministros sino en Dios.

A. La imposición de manos tiene como propósito glorificar a Dios, y extender la cobertura de los cinco ministerios.

B. Es para todo aquel que crea y se deje guiar por el Espíritu Santo.

C. Imponer las manos es parte de la ministración al pueblo de Dios donde pueden suceder milagros, sanidades, liberaciones, etc.

D. Son las personas autorizadas por el Espíritu Santo y por nuestras autoridades para imponer las manos.

Todo esto nos demuestra que la imposición de manos es algo sumamente importante y de mucho cuidado. Para que un creyente tome la decisión de imponer las manos para realizar cualquiera de los usos que la Biblia nos enseña, debe estar muy seguro de que esa es la voluntad de Dios.

¿Qué tal que alguien impusiera las manos para atribuir poder o autoridad a alguien a quien Dios no ha llamado? ¿Qué tal que alguien impusiera las manos para bendecir a quien Dios no quiere bendecir? Por eso la Biblia dice: "No impongas con ligereza las manos a ninguno, ni participes en pecados ajenos. Consérvate puro" (1 Timoteo 5: 22).